Τον τελευταιο καιρο τα μεσα κοινωνικής δικτυωσης εχουν γινει προσκλητήρια νεκρών μιας Ελλάδας που πεθαίνει: Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπαζογλου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Λάκης Σαντας, Θανάσης Βεγγος...
Άνθρωποι νεαρότερων κυρίως γενεών διακινούν και δημοσιεύουν σκέψεις και αποχαιρετισμούς για ανθρώπους που μας αφήνουν φτωχότερους.
Οι δυο πρώτοι θάνατοι (Ρασούλης, Παπάζογλου) μας θυμίζουν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα που προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της με τις ιδιαιτερότητες της σε ένα φαιδρό "ευρωπαϊκό" περιβάλλον, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί κυριάρχησε πάνω της τελικά η κληρονομιά της χούντας: κιτς, άγνοια, αμορφωσιά, καφρίλα.
Οι τρεις επόμενοι θάνατοι (Καμπανέλλης, Σάντας, Βέγγος) μας θυμίζουν την προγενεστερη κατάσταση, την μετεμφυλιακή Ελλάδα που αντιστεκόταν και επέμενε να δημιουργεί τέχνη και πολιτική μέσα σε ένα περιβάλλον ανελέητου κυνηγητού των καλύτερων μυαλών της με εξορίες, φυλακές και κοινωνικούς αποκλεισμούς, σε ενα φαιδρό "ελληνοχριστιανικό" περιβάλλον που ο χωροφύλακας καθόριζε την συνείδηση, βάζοντας τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Την κυριαρχία του ημιμαθή, του καραβανά, του κουτοπόνηρου Ελληναρά.
"Η Ελλάδα πεθαίνει" είπε ποιητικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, δια στόματος Θανάση Βέγγου, στο "βλέμμα του Οδυσσέα" το 1995.
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...
3 σχόλια:
Λίγο απογοητευμένο σε βρίσκω ή είναι η ιδέα μου; κι εγώ στεναχωριέμαι αλλά σκέψου σαν νέα αρχή. Ο καζαντζάκης έλεγε ότι ένιωσε πραγματικά ελεύθερος όταν πέθανε ο πατέρας του (ε, καλά, όχι και να παρακαλάς να πεθάνουν οι γονείς σου). Απλώς λες: η ζωή συνεχίζεται. Μεγάλη κουβέντα
δεν θυμάμαι τι είχα γράψει, ήταν το συναίσθημα της στιγμής. Νομίζω ήταν ένα απόφθεγμα του Καζαντζάκη που είχε πει "μόνο όταν πέθανε ο πατέρας μου ένιωσα πραγματικά ελεύθερος". Δεν με στεναχωρεί ο θάνατος δηλαδή (καλά, δεν παρακαλάω κιόλας να πεθάνει ο κόσμος για να απελευθερωθώ απ' την εξάρτησή μου απ' αυτούς!)
Το είχα διαβάσει το σχόλιο, αλλά όταν αποφάσισα να απαντήσω, με πρόδωσε το blogspot. Mε ειχες βρει λίγο απογοητευμένο. Να σου πώ: σε πολιτικό επίπεδο είμαι αισιόδοξος αλλά δυστυχώς μακροπρόθεσμα, καθώς έχω πίστη στας μαρξιστικάς γραφας και την κίνηση της ιστορίας. Σε πολιτιστικό επίπεδο στο οποίο κυρίως αναφέρεται η ανάρτηση, παραδέχομαι ότι έχω μια απογοήτευση για την συστηματική απαξιωση της γνώσης, της τέχνης και τη θεοποίηση της ελαφρότητας , που είναι βέβαια ένα καλό πάτημα της ακροδεξιάς αντίληψης που σιγοτρώει σαν σαράκι τους νοικοκυραίους. Αυτή την πολιτιστική φθορά κυρίως ήθελα να εκφράσω μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο.
Το φροϋδικό απόφθεγμα του Καζαντζάκη, μου δίνει μια καλή πάσα για να πώ ότι ο κόσμος πρέπει να απεξαρτοποιέιται σιγά σιγά από την ανάγκη φωτισμένων προσωπικοτήτων που θα του δείξουν το δρόμο, και να αποφασίσει να σταθεί στα πόδια του και να περάσει σε πιο συλλογικές λύσεις!
Δημοσίευση σχολίου