Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Σε πλήρη εξέλιξη η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα



Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.

Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.

Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».

Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».

Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.

Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.

Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.

Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

από την Ελευθεροτυπία

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Λυσάξανε πάλι!

Οι νυκοκυραίοι μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις για αλλη μια φορά!

Για μια ακόμα φορά στην ιστορία ο τρομοκρατημένος μεσαίος χώρος, στρουθοκαμηλίζει και ακολουθεί την τακτική των ίσων αποστάσεων από τα άκρα.
Δεν με ενοχλεί να είστε (είμαστε) φοβισμένοι, είναι ανθρώπινο μπροστά στις κοσμοιστορικές αλλαγες που συντελλούνται στον πλανήτη (μεγάλες μετακινήσεις πλυθησμών, κρίση οικονομικού συστήματος).
Δεν μπορώ όμως να ανεχτώ τον στρουθοκαμηλισμό,δεν μπορώ να ανεχτώ να κρατάτε ισες αποστάσεις από αυτούς που ανοίγουν τα κεφάλια των μεταναστών και από αυτούς που είναι αλληλέγγυοι στους μετανάστες. Αυτό δεν είναι ανθρώπινο, ειναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ. Αυτοί που είναι αλληλέγγυοι δεν περιμένουν εκλογικό αντίκρυσμα, μάλλον θα τους στοιχίσει καθώς όλοι οι εγκριτοι δημοσιογράφοι εχουν ήδη στοχεύσει. Ασε που μεγάλο κομμάτι των αλληλεγγυων δεν κατεβαίνει σε εκλογες (αναρχικοί)

Το στρουθοκαμηλισμό του μεσαίου χώρου τον πληρώσαμε πολλές φορες (πχ όταν στα Δεκεμβριανα κρατούσε ίσες αποστάσεις από τα ταγματα ασφαλείας των προδοτών και τους αντάρτες που αντιστάθηκαν στον κατακτητη). Η τακτική των ίσων αποστάσεων ανοίγει παντα την πόρτα στον φασίστα, αφού τον νομιμοποιεί.



ΥΓ. Με αφορμή την εγκατασταση στη Νομική των 250 αλλοδαπων εργατών.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

20 χρόνια από τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα



Στις 8 Ιανουαρίου 1991 η ΟΝΝΕΔ κορυφώνει την τρομοκρατική της δράση με τη δολοφονία με σιδερολοστό (αγαπημένο όπλο των απανταχού φασιστών) του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα. Ο Νίκος Τεμπονέρας , στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), στάθηκε στο πλευρό του μεγαλειώδους μαθητικού κινήματος της χρονιάς εκείνης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλου.

Η τρομοκρατική δράση της ΟΝΝΕΔ περιελάμβανε μέχρι τότε επιθέσεις σε εκλογικά κέντρα αντιπάλων κομμάτων, ξυλοδαρμούς αγωνιστών, απειλές, επιθέσεις με ξυραφάκια και σιδερολοστούς συνεχίζοντας τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων της δεξιάς : ΕΚΟΦ, Ρειντζερς, Κενταυροι... Η δράση της ΟΝΝΕΔ αν θεωρήσουμε ότι δεν ενθαρυνόταν από τη Νέα Δημοκρατία, τουλάχιστον αφηνόταν να κλιμακώνεται με την ανοχη των αρχων, μεσα σε ενα πολιτικό κλίμα αναβρασμού όπου η δεξιά ειχε λυσσάξει για εξουσία και τα πρωτοπαλήκαρα της είχαν πάρει το ρόλο τους πολύ σοβαρα.

Από το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 1991 η Οργάνωση Νέων ΝΕας Δημοκρατίας μέσω του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Αχαίας Γ. Καλαμπόκα και άλλων στελεχών της, μετατρέπεται στην πρώτη πολιτική νεολαία στην Ελλάδα με δολοφονία στο ενεργητικό της.

Εκτοτε η ΟΝΝΕΔ εγκατέλειψε αυτες τις πρακτικές και υιοθετησε ενα πιο φιλελευθερο προφιλ, οι δολοφόνοι του Ν. Τεμπονέρα καταδικάστηκαν με χλιαρες ποινές και πλεον είναι ελευθεροι...

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Με αφορμή ένα αρθρο για τους μεταναστες...

Μια απάντηση στο άρθρο που έγραψε ο Γ.Σιδερης στο protagon. gr με τον προκλητικό τίτλο: "Έγραψε ο Καβάφης για τους λαθρομετανάστες;"

Το άρθρο θα το βρείτε εδώ

Η απάντηση μου λοιπόν ήταν η εξής:

Η διακίνηση των ανθρωπων στους νεοφιλελευθερους καιρούς δεν ειναι επιθυμητη (ετσι λένε τα μαρξιστικά μου βιβλία) για αυτο και υψωνονται τειχη σε διαφορα σημεια του κόσμου (όχι μόνο μεταξύ κρατων αλλά και μέσα σε πόλεις). Μιλώντας παντα για τη μετακίνηση των φτωχών στα μέρη των πλουσίων γιατί την αντιστροφη κανεις πλούσιος δεν την επιλέγει. Ο νεοφιλελευθερισμός προτιμά την απειλή της εισόδου των ξένων για τον εκφοβισμό του ντόπιου πληθυσμού με σκοπό τον έλεγχο του και όχι την ελευθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Με μερική εισροή μεταναστών καταφερνει να ελεγξει τα μεροκάματα δε χρειάζεται κάτι παραπανω. Ετσι η προπαγάνδα του παιζει συνεχως με αυτη την απειλη, με αποτελεσμα καποιοι ανθρωποι να νιώθουν τους μεταναστες σαν εισβολεις παραβλέποντας ότι μιλάμε απλά για φτωχες οικογένειες. Εκει πάνω μπλέκεται και ο εθνικιστικός χώρος και προβάλει το σαθρό επιχείρημα της "αλλοίωσης της καθαρότητας της εθνικής μας ταυτότητας", ένα επιχείρημα που δεν εχει καμία λογική βάση καθώς η εθνική ταυτότητα μεταβαλλόταν πάντα και θα μεταβάλλεται στους αιώνες των αιώνων.

Τα αρθρα του Σιδερη ξεκινούν από την υιοθέτηση των χοντροειδων και υπεραπλουστευμένων επιχειρήματων της ακροδεξιάς και πολύ συχνά όπως είναι φυσικό καταλήγουν στην στοχοποίηση της Αριστεράς. Το λυπηρό είναι ότι για άλλη μια φορά στην ιστορία αυτού του κόσμου διαπιστώνεται ότι ο κεντρώος χώρος κυοφορεί το φασισμό υιοθετώντας το ακροδεξιο οπλοστάσιο :
1) χοντροειδείς αναλύσεις και λογικά άλματα που ειναι προιοντα μυαλων σε συγχυση
2) στοχοποίηση των διανοουμένων και του "προοδευτικού χώρου"
3) επιθυμία για άγρια καταστολή και τηρηση του νομου και της τάξης με κάθε θυσία.

Ετσι το protagon γίνεται σιγά σιγά από "ιστοριες για να σκεφτομαστε διαφορετικά" σε "ιστορίες για να σκεφτόμαστε συντηρητικά" και αρχιζει να θυμίζει antinews.

Το πρόβλημα με τους μεταναστες είναι ότι είναι πολύ σύνθετο για να το αφησουμε στην ακροδεξιά ρητορεία.
Το πρόβλημα ξεκινά με την μετατροπή των χωρών του τριτου κόσμου σε εμπόλεμες ζώνες και την εκμετάλευση των πόρων τους από εμάς (του Δυτικού κόσμου). Από που νομίζεται προέρχεται ο πλούτος μας;
Το πρόβλημα συνεχίζεται με τους πολυαγαπημένους εταίρους μας που χρησιμοποιούν την ίδια την Ελλάδα και τις αλλες περιφερειακές χώρες σαν τοίχο "προστασίας" της κεντρικής Ευρώπης και επαναπροωθούν τους μετανάστες στην πρώτη χώρα εισόδου στην ένωση δλδ σε εμας. Και δυστυχως οι ελληνικες αρχες έχουν βαλει την υπογραφή τους σ' αυτό.
Το πρόβλημα καταλήγει να αφήνεται στην τυχη του από τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα την γκετοποίηση περιοχών και την διόγκωση της μαφίας που βρίσκει πλέον έυκολα πληθώρα εξαθλιωμένων. Αυτά βέβαια ίσως να ειναι και τα ζητούμενα από τον καπιταλισμό καθώς ανοιγει ένα νέο πεδίο αναπτυξης επιχειρηματικών δράσεων και κερδοφορίας, αυτό της ασφάλειας.

Για αυτό όταν οργιζόμαστε πρεπει πρωτα να σκεφτούμε προς τα που θα ριξουμε τα βέλη μας.