Στη σελίδα 363 της ελληνικής έκδοσης του αποκαλυπτικού βιβλίου "το Δόγμα του Σοκ" της Ναόμι Κλάιν διαβάζουμε:
"...Στη Νοτια Κορέα η υπονόμευση της δημοκρατίας από το ΔΝΤ υπήρξε πιο απροκάλυπτη. Το τέλος των διαπραγματεύσεων με το Ταμείο συνέπιπτε με τις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές, ενώ τα προεκλογικά προγράμματα δύο από τους υποψήφιους ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ. Σε μια ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου έθνους, το ΔΝΤ αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι υποψήφιοι να δεσμευτούν ότι αν νικούσαν, θα ακολουθούσαν τους νέους κανόνες. Χάρη σε αυτόν τον εκβιασμό, το ΔΝΤ θριάμβευσε: και οι τέσσερις υποψηφιοι δήλωσαν γραπτώς ότι θα υποστήριζαν τα μέτρα του. Ποτέ μέχρι τότε η βασική επιδίωξη της Σχολής του Σικάγο να προστατευει τα ζητήματα της οικονομίας από τις δημοκρατικές διαδικασίες δεν ήταν τόσο σαφής: Είπαν στους Νοτιοκορεάτες ότι μπορούσαν να ψηφίσουν, όμως η ψήφος τους δεν είχε καμία σημασία για τη διαχείρηση και την οργάνωση της οικονομίας. Η μέρα που υπογράφτηκε η συμφωνία ανακυρύχτηκε αμέσως "Ημέρα εθνικής ταπείνωσης της Κορέας" ..."
Στην απεργία της Τετάρτης 11/5 η κυβέρνηση μας έστειλε ένα μήνυμα. Πάντα όταν η αστυνομία χτυπά αναίτια και με τόση αγριότητα μια ειρηνική διαδήλωση, στέλνει το μήνυμα της κυβέρνησης και το μήνυμα αυτό λέει : ΚΛΕΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΠΊΤΙΑ ΣΑΣ, ΜΗ ΔΙΑΔΗΛΏΝΕΤΕ ! Είναι μία κυριολεκτική χρήση της τρομοκρατίας δηλαδή της εξουσίας δια του φόβου.
Το κίνημα τότε έχει δύο επιλογές :
Η πρώτη επιλογή είναι αυτή της βίαιης απάντησης. Οι λιγότερο ψύχραιμοι που ακολουθούν αυτή την τακτική, υποκύπτουν στο φόβο και μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο βίας-αντιβίας, με απρόβλεπτες εξελίξεις, παίζοντας έτσι το παιχνίδι της εξουσίας. Μ' αυτό τον τρόπο η εξουσία αρχίζει και νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει πιο άγρια καταστολή καθώς οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι, που μπορεί να συμφωνούν με το κίνημα, κλείνονται μέσα και αρχίζουν την τακτική των ίσων αποστάσεων και τα "βρείτε τα μόνοι σας, δεν ξέρω/ δεν απαντώ" . Ο σκοπός όμως του κινήματος είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο σκοπός είναι να βγούνε στο δρόμο οι νοικοκυραίοι , να ριζοσπαστικοποιηθούνε. Όπως Αργεντινή!
Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή της μη βίας για την οποία θα παραθέσω κάποια λόγια του αγαπημένου Howard Zinn : "Η μη βία δεν σημαίνει αποδοχή αλλά αντίσταση – όχι αναμονή αλλά δράση. Δεν είναι καθόλου παθητική. Περιλαμβάνει απεργίες, μποϊκοτάζ, άρνηση συνεργασίας, μαζικές διαδηλώσεις και σαμποτάζ, καθώς και εκκλήσεις στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη και προς τα άτομα της καταπιεστικής τάξης, που ίσως κάποια στιγμή σπάσουν τα δεσμά τους με το παρελθόν. Η άμεση δράση δε χλευάζει τη χρήση των πολιτικών δικαιωμάτων, τις πολιτικές ελευθερίες και τους εκλογικούς μηχανισμούς, σ' εκείνες τις κοινωνίες που είναι διαθέσιμα (όπως οι ΗΠΑ), αλλά αναγνωρίζει τα όρια αυτών των ελεγχόμενων δικαιωμάτων και προχωρά παραπέρα"
ΥΓ1. Μόλις σήμερα κάποιοι που δεν έβαλαν μυαλό με την δολοφονία των τριών εργαζομένων της Marfin που τόσο στοίχισε στο κίνημα, επιτέθηκαν σήμερα στο Α/Τ Εξαρχείων στέλνοντας τρεις ανθρώπους από την παρακείμενη λαϊκή αγορά, σοβαρά τραυματισμένους στο νοσοκομείο - ο ένας στην εντατική. Υποθέτω ότι το έκαναν σαν πράξη αντεκδίκησης για την δολοφονική επίθεση στον σύντροφο Γ.Κ. από την αστυνομία. Και τί πέτυχαν; Άλλον έναν άνθρωπο στην εντατική. Αλήθεια νοιώθουν ότι έχουν περιθώριο στα δικά τους "μεμονωμένα περιστατικά";
ΥΓ2. Δε συνηθίζω να "καταδικάζω τη βία, από όπου κι αν προέρχεται", ειδικά όταν μου το ζητάνε, καθώς θεωρώ ότι η δήλωση αυτή είναι μια υποκριτική και υποχόνδρια μπαρούφα. Πολλές φορές η βία είναι αναπόφευκτη. Μιλάω για τη μη-βία σαν αποτελεσματική τακτική του συλλογικού κινήματος και αντιτίθεμαι στην βίαιη δράση μικρών ομάδων κρούσης που δε λογοδοτούν πουθενά, και μας παίρνουν συνεχώς στο λαιμό τους.
Τον τελευταιο καιρο τα μεσα κοινωνικής δικτυωσης εχουν γινει προσκλητήρια νεκρών μιας Ελλάδας που πεθαίνει: Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπαζογλου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Λάκης Σαντας, Θανάσης Βεγγος...
Άνθρωποι νεαρότερων κυρίως γενεών διακινούν και δημοσιεύουν σκέψεις και αποχαιρετισμούς για ανθρώπους που μας αφήνουν φτωχότερους.
Οι δυο πρώτοι θάνατοι (Ρασούλης, Παπάζογλου) μας θυμίζουν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα που προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της με τις ιδιαιτερότητες της σε ένα φαιδρό "ευρωπαϊκό" περιβάλλον, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί κυριάρχησε πάνω της τελικά η κληρονομιά της χούντας: κιτς, άγνοια, αμορφωσιά, καφρίλα.
Οι τρεις επόμενοι θάνατοι (Καμπανέλλης, Σάντας, Βέγγος) μας θυμίζουν την προγενεστερη κατάσταση, την μετεμφυλιακή Ελλάδα που αντιστεκόταν και επέμενε να δημιουργεί τέχνη και πολιτική μέσα σε ένα περιβάλλον ανελέητου κυνηγητού των καλύτερων μυαλών της με εξορίες, φυλακές και κοινωνικούς αποκλεισμούς, σε ενα φαιδρό "ελληνοχριστιανικό" περιβάλλον που ο χωροφύλακας καθόριζε την συνείδηση, βάζοντας τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Την κυριαρχία του ημιμαθή, του καραβανά, του κουτοπόνηρου Ελληναρά.
"Η Ελλάδα πεθαίνει" είπε ποιητικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, δια στόματος Θανάση Βέγγου, στο "βλέμμα του Οδυσσέα" το 1995.
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...
Με αφορμή την παρέμβαση αναρχικών στην εκδήλωση που έγινε στις 14/4 στο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών για τη βραβευση του αμφιλεγόμενου νομπελίστα της Ιατρικής James Watson έκανα μερικές απλές σκέψεις:
Η παρέμβαση θα μπορούσε να περιοριστει σε ενα ανοιχτό πανό χωρίς ντου που θα προκαλούσε στον αμφιλεγόμενο επιστήμονα Watson μια απολογία, ή ερωτήσεις μελετημένες που θα τον κόλαγαν στον τοίχο.
Αντίθετα είδαμε για άλλη μια φορά να αλείφεται βούτυρο στο ψωμί των ΜΜΕ από έναν ταλιμπάν τύπο που σαν κλασσικός ελληναράς κάφρος (από αυτούς που είναι γεμάτη η χώρα) να κανει τις παρακατω κινήσεις με σειρά εμφανίσεως:
να κανει κωλοδάχτυλο σε κάποιον που του τη σπάει,
να περπατά με μεγάλες δρασκελιές πάνω στη σκηνή (σε γηπεδικό στυλ "θα σας γαμήσω όλους") απειλητικά προς κάπου (πιθανότατα στον 83 χρονο Watson),
να κουνάει το χέρι σε κάποιον (πιθανότατα στον ίδιο στόχο) σε στυλ ”ελα εξω ρε, αν εισαι άντρας!”
και φυσικα να τον πετάνε έξω, πέρνοντας στο λαιμο του και τους άλλους και την παρεμβαση, και βάζοντας τους συντρόφους του για αλλη μια φορά σε θέση κατηγορούμενου.
Ο τρόπος συμπεριφοράς του τυπου αυτού είναι μια τυπική αντικοινωνική συμπεριφορά κάφρου νεοελληνικού στυλ και αντανακλά πάνω της πολλές παθογένειες της κοινωνίας μας ( τον κάφρο που τσακώνεται έυκολα για μια θέση παρκαρίσματος, το χουλιγκανισμό, το “εναντίον όλων” της ΧΑ, ουγκ!), λυπηρό για κάποιον που θέλει να χαρακτηρίζεται αναρχικός (υποθέτω ότι αυτοαποκαλειται έτσι λόγω μαυροκόκκινης σημαίας).
Η θέση του αναρχικού που σεβεται τον εαυτό του και αυτό που πιστεύει, πρεπει να είναι στην πρωτοπορία της κοινωνίας και όχι απέναντι της.
Ο φασισμός δεν προκειται να πεθανει αν καθαρίσουμε όλους τους φασίστες. Ειναι ιος αυτης της κοινωνιας, αναγεννάται και μεταλλάσεται και μας απειλει όλους. Η μαχη απέναντι στο φασισμο δεν κερδιζεται αναπαραγοντας τις πρακτικες του φασιστα, γιατί όταν δρας αντικοινωνικά είναι βεβαιο πως χύνεις τόνους φασισμού στην κοινωνία.
ΥΓ. Το θετικό είναι ότι πολλοί σύντροφοι δείχνουν διάθεση απομονωτισμού τέτοιων φαινομένων.
Προχθές διαβασα ενα ποστ στο Antinews το οποίο προσφέρεται για πηγαίο και απολαυστικό γέλιο! Παρακολουθώ το antinews καμιά φορά από καθαρη διαστροφή, για να εχω αποψη του αυτοαποκαλούμενου 'πατριωτικού' χώρου, που δυστυχώς παραπλανά καμιά φορά και αριστερές φωνές. Περιττό να αναφέρω ότι τα σχολια μου κατά πλειοψηφία δεν αρέσουν και σβήνονται.
Είναι γνωστή η αγάπη που έχει το εν λόγω μπλογκ για τον Αντωνη Σαμαρά, που τον φανταζονται περίπου σαν σωτήρα, που θα 'ρθει καβαλάρης σε άσπρο άλογο! Δεκτό. Δικαίωμα τους!
Η εν λόγω αναρτηση έχει τίτλο "Στον Αντώνη Σαμαρά" και περιλαμβάνει ένα βίντεο από το youtube με το "της δικαιοσύνης ήλιε" του Μίκη Θεοδωράκη (έχει μια άνεση η δεξιά να οικοιοποιείται πολλά αντίθετα με την ιστορία της, βέβαια αυτό δεν είναι κατ' αναγκην κακό, αλλά φανταστείτε μια γιορτή της ΟΝΝΕΔ για τον Τεμπονέρα, όπως κάνει ήδη για το Πολυτεχνείο! σουρεαλισμός ή βαρβαρότητα!). Δεκτό και να τον βλέπουν σαν ήλιο της δικαιοσύνης. Το ποστ αυτό όμως πάει ένα βήμα παραπέρα και εκει βγαινει το χοντρό γέλιο! Του αφιερώνουν και στίχους από το μέγιστο ερωτικό ποίημα "Μονόγραμμα" του Ελύτη!!! Ενα δυνατό ποίημα, ερωτικό κάλεσμα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο που σπαρακτικά απευθύνεται στο προσωπο που λατρευει!
Ειναι φανερό πλέον ότι η Λαϊκή Δεξια θα χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο (ακόμα και την ερωτική εξομολόγηση) προκειμένου ο Α. Σαμαράς να σταματήσει να ψηφίζει τα νεοφιλελευθερα νομοσχέδια της τρόικας και να βγει στο κλαρί με το άσπρο άλογο του, σαν άλλος Ναπολέων Ζέρβας!
Το βράδυ της Τετάρτης 6 Απριλίου κλείνουμε την τηλεόραση, στα δελτία των 8 και των 9, και μπαίνουμε στο Ίντερνετ. Στη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation, το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του ’70 και εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα.
Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.
Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου. Την επιστημονική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής.
Τελευταία μετα την επίθεση με γιαούρτι που δέχθηκε ο Θ. Πάγκαλος από κατοίκους της Κερατέας είδαμε να ξετυλίγεται μια πολεμική ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση προκειμένου να εκλάβει η κοινωνία το περιστατικό ως οργανωμένο από τους συνήθεις «τρομοκράτες» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ώς περιστατικό κοινωνικής αντίδρασης στη βία που εξαπολύει η νεοφιλελευθερη κυβέρνηση στις ζωές μας. Έτσι η συζήτηση περιστρεφεται για άλλη μια φορά στο γνωστό τσιτάτο «καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται;» (προφέρεται με τεταμένο δάχτυλο και προβολέα στη μαπα αν χρειαστεί!). Βια όμως δεν ειναι μόνο η σφαλιάρα ή το γιαούρτι, και αυτό ο αριστερός το ξέρει καλά. Βία είναι και η κοινωνική ανισότητα (φτώχεια, εξαθλίωση, καταπίεση) που γεννά την κοινωνική βια. Η εξουσία πάντα στρέφει τα βλέμματα των πολιτών στην κοινωνική βία και κάνει πως δεν βλέπει τις αιτίες που την γεννούν (που ειναι πολύ πιο βιαιες) γιατί πολύ απλά δεν τη συμφέρει.
Εκτός όμως από τον κεντρωο χώρο βλέπουμε συχνά και τους πρώην συντρόφους μας της Δημοκρατικής Αριστεράς να μας εγκαλούν για υπόθαλψη βίας και συμπεριφορά εκτός νομιμότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο ( αλλά και η επιχειρηματολογία που αναπτύσει στα σχόλια) που δημοσίευσε στο blog του ο blogger «Κόκκινη πιπεριά» που τυγχάνει συνεδριακό στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς , όπου εν ολίγης λέει ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει το γιαούρτωμα του Α. Αλαβάνου από τη Χρυσή Αυγή στον Αγιο Παντελεήμονα, προπηλακίζει τους υπουργούς του Πασόκ επειδή υπηρετούν το μνημόνιο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Δεχονται δηλαδή, ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, σαν δεδομένο ότι αυτοί που γιαούρτωσαν τον Παγκαλο είναι αριστεροί, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω από που αντλούν αυτή τη βεβαιότητα. Μάλλον επειδή ο Πάγκαλος λέει στο δελτίο τύπου του ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ (#ftaiei_o_syriza) για άλλη μια φορά. Από την άλλη ο Α. Αλαβάνος εφαγε γιαουρτια απο ατομα που προερχονται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (άλλωστε το δήλωσαν πετώντας φυλλάδια τους). Ο Πάγκαλος εφαγε γιαούρτια από κάποιο κόσμο της Κερατέας γενικώς. Παρόλα αυτά εξισώνουν τα δύο περιστατικά και επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τη διαφορά και να καταπίνουν αμάσητο το δελτίο τύπου του Παγκαλου, και να μιλάνε για τους μέχρι χθες συντρόφους τους ως «αριστερά που λιντσάρει και προπηλακίζει». Αυτό όμως λέγεται λογικό άλμα, αν όχι ανήθικη και βρώμικη προπαγάνδα.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μοιράζουμε δηλώσεις αποκύρηξης και απολογίες για καθε τι που συμβαίνει στον Πάγκαλο. Η εξουσία πάντα ζήτούσε και πάντα θα ζητάει δηλώσεις αποκύρηξης από την Αριστερά γιατι η ταπείνωση της είναι μέσα στους στόχους του.
Οι υπερβολικές εκφράσεις που χρησιμοποιούν ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, αλλά και τα δανεικά ακροδεξιά επιχειρήματα (όταν πχ μιλάνε για ξεκάβλωμα φλώρων από τα βόρεια προάστια που σπαγανε και κανανε πλιάτσικο αναφερόμενοι στις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου του 2008), δείχνει ότι έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με τον ορθολογισμό, (χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανανεωτικής αριστεράς), για αυτό με ευκολα λογικά άλματα καταπίνουν αμάσητα τα δελτία τύπου του Πάγκαλου. (Απαραίτητη Διευκρίνηση: τον ορθολογισμό που ανεφερω, δεν πρέπει να τον συγχέουμε με την μετριοπάθεια. Γινεται συχνά αυτή η συγχυση καθώς η μετριοπάθεια που είναι προσωπικό χαρακτηριστικό του πρώην συντρόφου Κουβέλη, έχει αρχίσει να υιοθετείται από το κόμμα του που ολοένα και περισσότερο αποκτά χαρακτηριστικά προσωπικού κόμματος, εξ ού και η αφίσα του κόμματος του, που τον απεικονίζει.) Η Δημοκρατική Αριστερά λοιπόν καταδικάζει συχνά την κοινωνική βία, αλλά είναι εξαιρετικα ανεκτική στην κοινωνική ανισότητα που είναι πολύ πιο γενικευμένη και άγρια. Η απορία μου είναι γιατί η Δημοκρατική Αριστερά κοιτά συνεχως εκεί που μας δειχνει το δαχτυλο της εξουσίας; Ενας κεντρώος την παταει έυκολα σ' αυτή την παγίδα, ενας αριστερός με ταξική συνειδηση δεν την παταει ευκολα.
Έτσι λοιπόν παραβλέπουν την παγίδα του Πάγκαλου να ζητάει από το ΣΥΡΙΖΑ εξηγήσεις και απολογίες για κάτι που του συνέβη σε μια ταβέρνα. Ούτε στο Δεκέμβρη την έβλεπαν την παγίδα. 'Η μπορεί να τη βλέπουν αλλά να σφυρανε αδιάφορα, κι όλα αυτά για να εμφανιστούν ως «η αριστερά της ευθύνης» . Αριστερά της ευθύνης, όμως ειναι η Αριστερά της ιστορικής ευθύνης να φέρει τον εργαζόμενο λαό απέναντι στο κεφάλαιο που σαρώνει. Για να λέγεσαι Αριστερά δεν πρέπει να χόρεύεις στο ρυθμό που σου σφυράνε οι εξουσίες. Αλλιώς δεν εισαι αριστερά, είσαι κάτι άλλο, είσαι Όμιλος Φίλων Προοδευτικών Ιδεων .
Η μικρή και χνουδωτή αριστερά σας που όλοι θέλουν στο σαλόνι τους ώς κατοικίδιο δε αφορά κανέναν από τους καταπιεσμένους, παρά μόνο την άρχουσα τάξη που σας καμαρώνει για την "υπευθυνότητα" σας.
Τελευταία όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι του λεγόμενου μεσαίου χώρου (ξέρετε, αυτοί που έχουν την αποκλειστικότητα στη σωφροσύνη και τη σοβαρότητα- τρομάρα τους!)εγκαλούν την Αριστερά με κάθε ευκαιρία. Η τακτική αυτή εκπορευεται από την εξουσία, απέναντι στην οποία η Αριστερά στέκεται με κριτική στάση. Η εξουσία χτυπά την Αριστερά με κάθε ευκαιρία ωστε να περάσει στην κοινωνία το μηνυμα ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει με τον τρόπο που από τη φυση της προτεινει η Αριστερα δηλαδή τη συλλογικότητα και την αλλυλεγγύη, αλλά ότι χρειάζεται ισχυρούς ηγεμόνες και σκληρή εξουσία. Η Αριστερά βέβαια δεν καταφέρνει παντα να αποκρούσει αυτές τις επιθέσεις, και έτσι δημιουργούνται μύθοι μέσα στην κοινωνία που την αποκλείουν από το να συνειδητοποιήσει τη δύναμη της.
Σήμερα ο συμπαθής κατα τα άλλα Σταυρος Θεοδωράκης έγραψε ένα άρθρο που ξεκινά με αφετηρία τη δολοφονία δυο νεαρών αστυνομικών από γκανγκστερς για να εγκαλέσει την Αριστερά άλλη μια φορά για τη (χλιαρή, όπως υποστηρίζει) στάση της απέναντι στην εγκληματικότητα. Πιστεύει δηλαδή ότι η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί για λιγότερα δικαιώματα, περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερους περιορισμούς, περισσότερες φυλακές, όπως επι λέξη αναφέρει! Τι Αριστερά όμως θα ήταν αυτή που ονειρεύεται ο Σ. Θεοδωράκης; Αυτά ακριβώς προτείνει η ακροδεξιά με την πρωτόγονη σκέψη της. Η Αριστερά όμως που το χει ψαξει λίγο παραπάνω και ακουει και κανεναν κοινωνιολόγο άμα μιλάει, πιστευει ότι το αυξανόμενο έγκλημα οφείλεται στις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και για αυτό μάχεται για την αμβλυνση αυτών των ανισοτήτων.
Το σχόλιο μου στο άρθρο του ήταν η εξής:
"Οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν χθες, επεσαν κάνοντας το καθήκον τους, δηλαδή κυνηγώντας το έγκλημα. Η καταδίκη έιναι νομίζω αυτονόητη για όλους τους ανθρώπους που νιώθουν μελη μιας κοινωνίας. Και οι αριστεροί είναι τέτοιοι άνθρωποι, με ανεπτυγμένο το κοινωνικό αίσθημα. Η αριστερά δεν στεκεται απέναντι στην αστυνομία όταν αυτή κυνηγά το έγκλημα, στέκεται όμως απέναντι όταν η αστυνομία ασκεί πολιτική στο δρόμο στοχοποιώντας πολιτικούς χώρους, και παραβιάζοντας κοινωνικά δικαιώματα, στέκεται απέναντι στην καταστολή κινημάτων. Και αυτά τα δύο ειναι τελείως ξεχωριστά πράγματα.
Και απορώ με τον κεντρώο χώρο και ειδικά με το Σ. Θεοδωράκη που επιμένει να τα βάζει στην ίδια ζυγαριά και να μας εγκαλεί πάλι για το πως χειριζόμαστε την αυξανόμενη βία στην κοινωνια. Η βία αυτή δεν ξεκινά από πολιτικούς χώρους, αλλά από την ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική πίεση. Οταν αυξάνεται η πίεση στην κοινωνία μοιραία δυστυχως κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν στο έγκλημα, στην τρομοκρατία, στο περιθώριο. Οι εξουσίες βεβαια δεν παραδέχονται ποτέ τις ευθύνες τους για την πίεση που ασκούν στις κοινωνίες, αλλά τα ρίχνουν σε πολιτικούς χώρους που τους αντιστέκονται. Και εκεί εμφανίζονται κάποιοι δημοσιογράφοι που είτε από αφέλεια, είτε επειδή είναι εγκάθετοι και αναπαράγουν τη σκεψη που η εξουσία τους δίνει έτοιμη.
ΥΓ. Σταυρο, στο έχω ξαναγράψει. Ασχολήσου με τα ανθρώπινα που έχεις πραγματι ένα ταλέντο να τα χειρίζεσαι, και άσε τις πολιτικές αναλύσεις για άλλους."
Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.
Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.
Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».
Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».
Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.
Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.
Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.
Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Οι νυκοκυραίοι μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις για αλλη μια φορά!
Για μια ακόμα φορά στην ιστορία ο τρομοκρατημένος μεσαίος χώρος, στρουθοκαμηλίζει και ακολουθεί την τακτική των ίσων αποστάσεων από τα άκρα. Δεν με ενοχλεί να είστε (είμαστε) φοβισμένοι, είναι ανθρώπινο μπροστά στις κοσμοιστορικές αλλαγες που συντελλούνται στον πλανήτη (μεγάλες μετακινήσεις πλυθησμών, κρίση οικονομικού συστήματος). Δεν μπορώ όμως να ανεχτώ τον στρουθοκαμηλισμό,δεν μπορώ να ανεχτώ να κρατάτε ισες αποστάσεις από αυτούς που ανοίγουν τα κεφάλια των μεταναστών και από αυτούς που είναι αλληλέγγυοι στους μετανάστες. Αυτό δεν είναι ανθρώπινο, ειναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ. Αυτοί που είναι αλληλέγγυοι δεν περιμένουν εκλογικό αντίκρυσμα, μάλλον θα τους στοιχίσει καθώς όλοι οι εγκριτοι δημοσιογράφοι εχουν ήδη στοχεύσει. Ασε που μεγάλο κομμάτι των αλληλεγγυων δεν κατεβαίνει σε εκλογες (αναρχικοί)
Το στρουθοκαμηλισμό του μεσαίου χώρου τον πληρώσαμε πολλές φορες (πχ όταν στα Δεκεμβριανα κρατούσε ίσες αποστάσεις από τα ταγματα ασφαλείας των προδοτών και τους αντάρτες που αντιστάθηκαν στον κατακτητη). Η τακτική των ίσων αποστάσεων ανοίγει παντα την πόρτα στον φασίστα, αφού τον νομιμοποιεί.
ΥΓ. Με αφορμή την εγκατασταση στη Νομική των 250 αλλοδαπων εργατών.
Στις 8 Ιανουαρίου 1991 η ΟΝΝΕΔ κορυφώνει την τρομοκρατική της δράση με τη δολοφονία με σιδερολοστό (αγαπημένο όπλο των απανταχού φασιστών) του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα. Ο Νίκος Τεμπονέρας , στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), στάθηκε στο πλευρό του μεγαλειώδους μαθητικού κινήματος της χρονιάς εκείνης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλου.
Η τρομοκρατική δράση της ΟΝΝΕΔ περιελάμβανε μέχρι τότε επιθέσεις σε εκλογικά κέντρα αντιπάλων κομμάτων, ξυλοδαρμούς αγωνιστών, απειλές, επιθέσεις με ξυραφάκια και σιδερολοστούς συνεχίζοντας τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων της δεξιάς : ΕΚΟΦ, Ρειντζερς, Κενταυροι... Η δράση της ΟΝΝΕΔ αν θεωρήσουμε ότι δεν ενθαρυνόταν από τη Νέα Δημοκρατία, τουλάχιστον αφηνόταν να κλιμακώνεται με την ανοχη των αρχων, μεσα σε ενα πολιτικό κλίμα αναβρασμού όπου η δεξιά ειχε λυσσάξει για εξουσία και τα πρωτοπαλήκαρα της είχαν πάρει το ρόλο τους πολύ σοβαρα.
Από το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 1991 η Οργάνωση Νέων ΝΕας Δημοκρατίας μέσω του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Αχαίας Γ. Καλαμπόκα και άλλων στελεχών της, μετατρέπεται στην πρώτη πολιτική νεολαία στην Ελλάδα με δολοφονία στο ενεργητικό της.
Εκτοτε η ΟΝΝΕΔ εγκατέλειψε αυτες τις πρακτικές και υιοθετησε ενα πιο φιλελευθερο προφιλ, οι δολοφόνοι του Ν. Τεμπονέρα καταδικάστηκαν με χλιαρες ποινές και πλεον είναι ελευθεροι...
Η διακίνηση των ανθρωπων στους νεοφιλελευθερους καιρούς δεν ειναι επιθυμητη (ετσι λένε τα μαρξιστικά μου βιβλία) για αυτο και υψωνονται τειχη σε διαφορα σημεια του κόσμου (όχι μόνο μεταξύ κρατων αλλά και μέσα σε πόλεις). Μιλώντας παντα για τη μετακίνηση των φτωχών στα μέρη των πλουσίων γιατί την αντιστροφη κανεις πλούσιος δεν την επιλέγει. Ο νεοφιλελευθερισμός προτιμά την απειλή της εισόδου των ξένων για τον εκφοβισμό του ντόπιου πληθυσμού με σκοπό τον έλεγχο του και όχι την ελευθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Με μερική εισροή μεταναστών καταφερνει να ελεγξει τα μεροκάματα δε χρειάζεται κάτι παραπανω. Ετσι η προπαγάνδα του παιζει συνεχως με αυτη την απειλη, με αποτελεσμα καποιοι ανθρωποι να νιώθουν τους μεταναστες σαν εισβολεις παραβλέποντας ότι μιλάμε απλά για φτωχες οικογένειες. Εκει πάνω μπλέκεται και ο εθνικιστικός χώρος και προβάλει το σαθρό επιχείρημα της "αλλοίωσης της καθαρότητας της εθνικής μας ταυτότητας", ένα επιχείρημα που δεν εχει καμία λογική βάση καθώς η εθνική ταυτότητα μεταβαλλόταν πάντα και θα μεταβάλλεται στους αιώνες των αιώνων.
Τα αρθρα του Σιδερη ξεκινούν από την υιοθέτηση των χοντροειδων και υπεραπλουστευμένων επιχειρήματων της ακροδεξιάς και πολύ συχνά όπως είναι φυσικό καταλήγουν στην στοχοποίηση της Αριστεράς. Το λυπηρό είναι ότι για άλλη μια φορά στην ιστορία αυτού του κόσμου διαπιστώνεται ότι ο κεντρώος χώρος κυοφορεί το φασισμό υιοθετώντας το ακροδεξιο οπλοστάσιο : 1) χοντροειδείς αναλύσεις και λογικά άλματα που ειναι προιοντα μυαλων σε συγχυση 2) στοχοποίηση των διανοουμένων και του "προοδευτικού χώρου" 3) επιθυμία για άγρια καταστολή και τηρηση του νομου και της τάξης με κάθε θυσία.
Ετσι το protagon γίνεται σιγά σιγά από "ιστοριες για να σκεφτομαστε διαφορετικά" σε "ιστορίες για να σκεφτόμαστε συντηρητικά" και αρχιζει να θυμίζει antinews.
Το πρόβλημα με τους μεταναστες είναι ότι είναι πολύ σύνθετο για να το αφησουμε στην ακροδεξιά ρητορεία. Το πρόβλημα ξεκινά με την μετατροπή των χωρών του τριτου κόσμου σε εμπόλεμες ζώνες και την εκμετάλευση των πόρων τους από εμάς (του Δυτικού κόσμου). Από που νομίζεται προέρχεται ο πλούτος μας; Το πρόβλημα συνεχίζεται με τους πολυαγαπημένους εταίρους μας που χρησιμοποιούν την ίδια την Ελλάδα και τις αλλες περιφερειακές χώρες σαν τοίχο "προστασίας" της κεντρικής Ευρώπης και επαναπροωθούν τους μετανάστες στην πρώτη χώρα εισόδου στην ένωση δλδ σε εμας. Και δυστυχως οι ελληνικες αρχες έχουν βαλει την υπογραφή τους σ' αυτό. Το πρόβλημα καταλήγει να αφήνεται στην τυχη του από τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα την γκετοποίηση περιοχών και την διόγκωση της μαφίας που βρίσκει πλέον έυκολα πληθώρα εξαθλιωμένων. Αυτά βέβαια ίσως να ειναι και τα ζητούμενα από τον καπιταλισμό καθώς ανοιγει ένα νέο πεδίο αναπτυξης επιχειρηματικών δράσεων και κερδοφορίας, αυτό της ασφάλειας.
Για αυτό όταν οργιζόμαστε πρεπει πρωτα να σκεφτούμε προς τα που θα ριξουμε τα βέλη μας.
