H τεχνική της στρουθοκαμήλου ή η τακτική των ίσων αποστάσεων.

Τα αστικά κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ σε χαρακτηριστικό ενσταντανέ.

             

            Στο εξαιρετικό βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη με τον τίτλο «Θερμοί και Ψυχροί πόλεμοι» διαβάζουμε τον εξής εμπνευσμένο υπότιτλο: «Δημοκράτες και Κομμουνιστές εναντίον Φασιστών- Δημοκράτες και Φασίστες εναντίον Κομμουνιστών».  Και τα δύο αυτά σενάρια έχουν παιχτεί κατά τη διάρκεια του πολυτάραχων συγκρούσεων του 20^ου αιώνα, που περιγράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο του, και βέβαια συνεχίζουν να παίζονται.

Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι

                Με τον όρο «Δημοκράτες» ο Βασίλης Ραφαηλίδης εννοεί την μεγάλη μάζα των ανθρώπων (είτε συντηρητικής είτε προοδευτικής κατεύθυνσης) που είναι περισσότερο  προσηλωμένοι στις αξίες της αστικής δημοκρατίας. Ο μεσαίος χώρος που η εκάστοτε ροπή του θα λέγαμε ότι παίζει τον πιο ρυθμιστικό ρόλο στις κατά καιρούς πολιτικές εξελίξεις.

                Σε κρίσιμες εποχές –όπως αυτή που ζούμε- όπου η αστική τάξη οδηγεί στη εξαθλίωση την μεγάλη μάζα των εργαζομένων προκειμένου να διατηρήσει τα πλούτη της, και αδυνατεί να της δώσει διέξοδο, η κοινωνία επιλέγει να αντιδράσει και να αμφισβητήσει την αστική κυριαρχία,  οπότε παρατηρούνται δύο φυγόκεντρα κοινωνικά ρεύματα .  

Το ένα ρεύμα στρέφεται προς τα αριστερά, διεκδικεί την κυριαρχία προς όφελος των πολλών, προς όφελος των εργαζομένων και εν τέλει ριζοσπαστικοποιείται. Το ρεύμα αυτό εκφράστηκε εκλογικά με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που έδειξε τα πιο μαχητικά αντιπολιτευτικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Υπάρχει όμως και το αντίπαλο ρεύμα που συμβαίνει σαν κοινωνική διεργασία ταυτόχρονα με το πρώτο. Τμήμα της κοινωνίας αντιδρά άτσαλα αποβλέποντας σε μικροαστικά οφέλη, χωρίς προσανατολισμό, εκφυλίζεται και εν τέλει εκφασίζεται. Αυτό εκφράστηκε εκλογικά με την άνοδο της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής.

Τα δύο αυτά κοινωνικά ρεύματα εκφράστηκαν ως τάσεις ήδη από πέρυσι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στις πλατείες της αγανάκτησης.  Είναι χαρακτηριστικός ο διαχωρισμός της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας στην πλατεία Συντάγματος. Η «κάτω πλατεία» που ήταν η πιο επίμονη και η πιο παραγωγική έκανε καθημερινές ανοιχτές συνελεύσεις, συζητήσεις με διανοούμενους, συναυλίες και ζήτησε από το πολιτικό σύστημα περισσότερη δημοκρατία. Αντίθετα η «πάνω πλατεία» αρκέστηκε σε σποραδικές εμφανίσεις, επιδιδόμενη σε εκτονωτικές μούντζες και εθνικά συνθήματα για την ιδιότυπη κατοχή της χώρας. Έχουμε λοιπόν δύο αντίθετα ρεύματα που επιτίθενται στο κέντρο, αλλά βρίσκονται και σε ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ τους.

 Σε τέτοιες ακραία πολωτικές συνθήκες λοιπόν, οι πολιτικοί φρουροί της αστικής νομιμότητας (κόμματα, παρατάξεις, φορείς, ΜΜΕ) καλούνται να παίξουν ένα ρυθμιστικό ρόλο. Και δυστυχώς, συνήθως αντιδρούν με περίσσεια υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό. Καθώς τα συμφέροντα της αστικής κυριαρχίας απειλούνται, αυτοί επιλέγουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις από την αριστερά που ξεκάθαρα αγωνίζεται για ένα πιο δίκαιο κόσμο (με τα όποια λάθη και μικροαστικές αγκυλώσεις της) και τους φασίστες που πολύ συχνά είναι απλά εγκληματικές οργανώσεις του κοινού ποινικού δικαίου.  Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιούν εμμέσως τον φασισμό αφού εξομοιώνουν την δράση του με τους κοινωνικούς αγώνες, και δευτερευόντως τον δυναμώνουν αφού τον απενοχοποιούν στη συνείδηση της μεγάλης μάζας. Για αυτό και ο φασισμός γίνεται αντιληπτός από την Αριστερά ως το μακρύ χέρι του συστήματος. Όταν η αστική κυριαρχία απειλείται από την Αριστερά, τα σκυλιά του φασισμού αναλαμβάνουν δράση.

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση των αστικών κομμάτων στο πρόσφατο περιστατικό της χειροδικίας  του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη, στις βουλευτίνες της αριστεράς Λιάνα Καννέλη (ΚΚΕ) και Ρένα Δούρου (ΣΥΡΙΖΑ).  Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε : «Η βία (εννοώντας τον Κασιδιάρη) και η πρόκληση (εννοώντας τις Κανέλλη -Δούρου) είναι καταδικαστέες. Πρεπει να τις απομονώσουμε.»  Ο Βαγγέλης Βενιζέλος άφησε σαφής αιχμές για ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τα φαινόμενα αυτά, ενώ ο στενός του συνεργάτης  Γ.Δατσέρης συμπλήρωσε στον ρ/σ Real FM ότι «όταν καθοδηγείς τις συνιστώσες σου, επί μακρό χρονικό διάστημα, να ρίχνουν γιαούρτια και να προπηλακίζουν πολιτικούς και καλλιτέχνες, όταν δεν εκδίδεις ανακοίνωση για τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν , κάποτε έρχεται και η σειρά σου». (σημείωση: Ο κύριος Δατσέρης προφανώς δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει την από 6/5/2010 ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τους νεκρούς της Μαρφίν, και αντιλαμβάνεται γαλακτοκομικά τους αγώνες της Αριστεράς!!).  Σε πλήρη αντιστοίχιση ο Γ.Ψαριανός της ΔΗΜ.ΑΡ. στην πεντάλεπτη τηλεφωνική παρέμβαση του στον ρ/σ ΑΝΤ1 FM μίλησε για την βία των Χρυσαυγιτών που εκπορεύεται εξολοκλήρου από την Αριστερά, ενώ στο ίδιο κλίμα ο Ν. Μπίστης της ΔΗΜ.ΑΡ. σε άρθρο του στο protagon.gr έγραψε για τις ευθύνες της Αριστεράς.  (σημείωση: Είναι απορίας άξιο πως βουλευτές της «αριστεράς» δεν αφιερώνουν ούτε μία λέξη για τις ευθύνες της εξουσίας στον εκφασισμό μέρους της κοινωνίας μας!) Κλείνοντας, η ανακοίνωση του «Δράση-Δημιουργία Ξανά» , συνεπής στο νεοφιλελεύθερο δόγμα που εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό, μίλησε για «επικίνδυνα στοιχεία της δεξιάς και της αριστεράς».  

Ιστορικά η τακτική των ίσων αποστάσεων από την αριστερά και τους φασίστες είχε τραγικά αποτελέσματα. Ας θυμηθούμε την τακτική αυτή κατά την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, όπου η καταρρέουσα δημοκρατία της Βαϊμάρης άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ, ή την τραγική ουδετερότητα των αστικών δημοκρατιών στον Ισπανικό εμφύλιο που τελικά εδραίωσε τον Φράνκο. ‘Η σε ένα πιο κοντινό μας παράδειγμα, ας θυμηθούμε τις κεντρώες δυνάμεις του τόπου που μετά την απελευθέρωση κράτησαν ίσες αποστάσεις από τους αντάρτες που αντιστάθηκαν στον κατακτητή και από τους δωσιλόγους ταγματασφαλίτες που εν τέλει αποτέλεσαν την Βασιλική Χωροφυλακή και έγιναν οι ταγοί της νέας εθνικοφροσύνης του μετεμφυλιακού κράτους.

Κοινωνιολογικά  είναι φανερό πως όταν εκφυλίζεται το κοινωνικό κράτος και σπάει η ταξική συναίνεση, εκφυλίζεται ο δημόσιος βίος και λόγος.  Σε αυτό τον εκφυλισμό θα υπάρξουν και άτσαλες χλευαστικές αντιδράσεις όπως τα γιαούρτια και τα γιουχαΐσματα και οι μούντζες. Όταν όμως η αστική εξουσία (κόμματα και ΜΜΕ) αρνείται επίμονα αριστερόστροφες λύσεις που θα κατευνάσουν αυτή την οργή και θα απαλύνουν τον κοινωνικό πόνο, όταν λέει στο κόσμο ότι η εξαθλίωση του είναι μονόδρομος, όταν κουνά επικριτικά το δάχτυλο της στον κόσμο  για την άτσαλη συμπεριφορά του, όταν η κυρίαρχη ανάλυση για αυτό που μας συμβαίνει είναι του τύπου «κάποια λαμόγια σου φάγανε τα λεφτά, και τώρα καλείσαι να πληρώσεις» και παραβλέπει τις πραγματικές δομικές αιτίες που οδήγησαν στην κρίση , τότε ο κόσμος που δεν έχει τα εργαλεία σκέψης της Αριστεράς, εξαγριώνεται, θέλει να λιντσάρει «τα λαμόγια που τον κλέψανε» και εν τέλει εκφασίζεται. 

Η Ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να συνεχίσει να αποκαλύπτει τις πραγματικές ευθύνες της εξουσίας και για την κρίση αλλά και για τον εκφασισμό του κόσμου, με θάρρος και σε πείσμα των μυωπικών καιρών, συμφωνά με την ενδελεχή ανάλυση της πλούσιας διανοητικής της παράδοσης,  όπως έκανε στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Τότε η Ριζοσπαστική  Αριστερά είπε ότι  πρέπει να αφουγκραστούμε αυτό τον κόσμο που αντιδρά άτσαλα και βίαια, είπε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρύψουμε κάτω από το χαλί το πρόβλημα της κλιμακούμενης εξαθλίωσης, της καταπίεσης της νεολαίας, της μητροπολιτικής βίας. Και φυσικά το πλήρωσε από όλους αυτούς που ενεργώντας αυτιστικά προτιμούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα, και κατηγόρησαν την Αριστερά ότι προσφέρει πολιτικό άλλοθι στο σπάσιμο της βιτρίνας. Η αυτιστική στάση του αστικού κόσμου θεωρώ ότι εκπορεύεται κυρίως από την πολιτική της ανεπάρκεια να ερμηνεύσει τα σύγχρονα φαινόμενα, παρά από μικροκομματικούς σκοπούς. Για αυτό άλλωστε προτιμά να λύνει τέτοια προβλήματα με καταστολή παρά με πρόληψη.

Η Αριστερά λοιπόν εκφράζει την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας αυτή τη στιγμή, που συμβαίνει δυστυχώς ταυτόχρονα με τον εκφυλισμό της. Θα δούμε πιο από τα δυο ρεύματα που θα νικήσει, αλλά η Αριστερά είναι η μόνη που έχει το αντίδοτο για να αποφύγουμε αυτό τον εκφυλισμό. Ο αστικός κόσμος μπορεί να συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει, να ερμηνεύει τα φαινόμενα αυτιστικά, αλλά δυστυχώς αυτή θα είναι μια εγκληματική στάση που θα πληρώσουμε όλοι...

Το τέλος ή το μνημόσυνο της μεταπολίτευσης;

Συχνά τον τελευταίο καιρό ακούμε να χρησιμοποιείται από τηλεοπτικούς κυρίως  πολιτικούς σχολιαστές το απλοϊκό –κατά την άποψή μας- σχήμα για το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης».  Η φράση χρησιμοποιείται συνήθως, για να περιγράψει τη δύσκολη εκλογικά θέση, στην οποία βρίσκονται τα δύο μεγάλα κόμματα , που διαχειρίστηκαν την εξουσία από το 1974, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της ταύτισής τους με τις πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων. Παραδοσιακοί τους ψηφοφόροι τους γυρνάνε την πλάτη και μετακινούνται οριζόντια και μάλιστα σε  αντιστοιχία προς την ένταση των εκάστοτε οικονομικών μέτρων . Αυτό δημιουργεί την εικόνα ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίσαμε, δηλαδή με την εναλλαγή δυο σχηματισμών –κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής ροπής- στην εξουσία.

Ωστόσο, αν θέλουμε η ανάλυση μας να μη στέκεται μυωπικά μόνο στα ποσοστά των κομμάτων, νομίζω πως η χρήση της επίμαχης φράσης  «τέλος της μεταπολίτευσης» είναι φτωχή για να περιγράψει τη ριζοσπαστικοποίηση απο τη μια και τον αποπροσανατολισμό από την άλλη σημαντικών κομματιών της κοινωνίας, που συντελούνται αυτή τη στιγμή.  Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο φτωχή αλλά και ετεροχρονισμένη, γιατί περιγράφει κάτι, που συντελέστηκε στη χώρα πριν 20 χρόνια.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με μια χρονική σειρά. Σαν μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε η εποχή μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974 και το πέρασμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η εποχή της μεταπολίτευσης είχε κατά την άποψη μας δύο κύρια χαρακτηριστικά: 1) Οι πολιτικοί χώροι εμφάνιζαν μεταξύ τους πιο άκαμπτες και σαφείς ιδεολογικές γραμμές. 2) Μέρος της κοινωνίας προερχόμενο από την Αριστερά (και όχι μόνο), που βγήκε από το περιθώριο της δικτατορίας και ολοένα μεγάλωνε, εξέφρασε την ανάγκη να ξεπεραστεί οριστικά το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς. Το πρώτο χαρακτηριστικό διευκόλυνε πολύ κόσμο να στραφεί προς τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς σχηματισμούς, που διαμορφώνονταν τότε, και εν τέλει διευκόλυνε τη δημιουργία των δύο κομμάτων εξουσίας.  Το δεύτερο χαρακτηριστικό βοήθησε  να στηθεί ένα κοινωνικό κράτος χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Η Ελλάδα της εποχής εκείνης υστερούσε σημαντικά σε καίριους τομείς του κοινωνικού κράτους, κάτι που η Ευρώπη είχε αρχίσει να κατακτά ήδη από τη μεταπολεμική περίοδο, όταν στην ψυχροπολεμική Ελλάδα οι απόγονοι του δωσιλογισμού αναλάμβαναν να χτίσουν τη  νέα εθνικοφροσύνη.

Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι το πρώιμο ΠΑΣΟΚ εξέφρασε το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας της εποχής του (και εκεί εξαντλούνται οι όποιες ομοιότητες με το ΣΥΡΙΖΑ της εποχής μας), και δημιούργησε κακήν κακώς ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος, αυτό, που απολαμβάναμε μέχρι σήμερα.  Η σταδιακή ατόνηση αυτού του ιδεολογικού φορτίου, δηλαδή του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ολοκλήρωσε το μετασχηματισμό της κοινωνίας, έδωσαν το περιθώριο να αναπτυχθεί ένας πλατύς μικροαστισμός με το ΠΑΣΟΚ να μεταλλάσσεται στο όχημα προς μια εποχή ατομισμού, λαιφστάιλ μικρομεγαλισμού, μικροκομματικών συμφερόντων και εν τέλει προς  την πλήρη απαξίωση του κοινωνικού κράτους και των κατακτήσεών του.  Όλα αυτά βέβαια μέσα σε ένα αντίστοιχο διεθνές περιβάλλον, που εμφάνιζε τις ίδιες τάσεις.

Κομβικό σημείο σε αυτή τη διαδρομή αποτέλεσε η κατάρρευση των Σοβιετικών Δημοκρατιών.  Πολλοί άνθρωποι, που πίστεψαν σε ένα διαφορετικό, πιο δίκαιο κόσμο, κοίταξαν τρομαγμένοι πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και έστρεψαν το κεφάλι απογοητευμένοι.  Στοχαστές μίλησαν για το «τέλος της Ιστορίας», για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού και την ήττα του σοσιαλισμού ως ασύμβατου με το ανθρώπινο είδος. Σε αυτό το περιβάλλον οι δυτικές δημοκρατίες έβαλαν στο φουλ τις μηχανές του νεοφιλελευθερισμού ακολουθώντας το παράδειγμα των προπατόρων Ρέιγκαν- Θάτσερ,  και οι αναβαπτισμένοι πλέον σοσιαλδημοκράτες αποδείχθηκαν πολύ πιο αποτελεσματικοί από τους δεξιούς στην εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε αυτή τη διαδικασία το ρεύμα του εκσυγχρονισμού έδωσε το ιδεολογικό προφίλ, που χρειαζόταν. Η παραγωγή πολιτικής από τους τεχνοκράτες είναι η ουσία της σκέψης των εκσυγχρονιστών, που πίστευαν ότι η πολιτική διαμάχη έληξε με την οριστική ήττα του σοσιαλισμού το ‘89, οπότε αυτό, που χρειάζονται οι κοινωνίες, είναι τεχνοκράτες πολιτικοί να βάλουν μια τάξη. Κάπου εκεί μπορούμε να πούμε πως το τέλος της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα είχε ήδη συντελεστεί, αφού η κοινωνία είχε απωλέσει πια τα χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης, που περιγράψαμε παραπάνω. 

Τι μας έμεινε από αυτή την εποχή; 1) Κάποιες κοινωνικές δομές (κακοφτιαγμένες συχνά), που ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα  προσπαθεί να καρπωθεί για να ξεπεράσει την κρίση του. 2) Μικροαστικές αντιλήψεις, που γιγαντώθηκαν στα μετέπειτα χρόνια της αποθέωσης του ατομισμού. Σε αυτές τις  μικροαστικές αντιλήψεις, που η δεξιά θεωρεί σύμφυτες με το συνδικαλισμό, στηρίζεται το ιδεολόγημα ακροδεξιάς προέλευσης, που στις μέρες μας έχει περάσει σαν αστικός μύθος και στο μεσαίο χώρο «περί ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς»,  που δήθεν έφτασε τη χώρα στα τάρταρα.  Όμως η Αριστερά δεν είναι αυτό, είναι η υπεράσπιση των κοινωνικών δομών και το σπάσιμο του μικροαστισμού-ατομισμού προς όφελος του κοινού καλού. Και αυτή τη στιγμή η Αριστερά έχει μια σημαντική ευκαιρία να εκφράσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του σήμερα, που θέλει να βάλει φρένο στις ανεξέλεγκτες αγορές, να υπερασπίσει τον άνθρωπο και το περιβάλλον από την κερδοσκοπία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τώρα αυτή τη διάθεση της κοινωνίας και είναι στο χέρι του να ολοκληρώσει αυτό, που ήδη έχει ξεκινήσει (με τις όποιες διεθνείς αγκυλώσεις), αλλιώς ούτε σ’ εμάς θα το συγχωρήσει η ιστορία....   

Περίεργες συμπτώσεις στα χρόνια του ΔΝΤ!

Στη σελίδα 363 της ελληνικής έκδοσης του αποκαλυπτικού βιβλίου "το Δόγμα του Σοκ" της Ναόμι Κλάιν διαβάζουμε:

"...Στη Νοτια Κορέα η υπονόμευση της δημοκρατίας από το ΔΝΤ υπήρξε πιο απροκάλυπτη. Το τέλος των διαπραγματεύσεων με το Ταμείο συνέπιπτε με τις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές, ενώ τα προεκλογικά προγράμματα δύο από τους υποψήφιους ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ. Σε μια ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου έθνους, το ΔΝΤ αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι υποψήφιοι να δεσμευτούν ότι αν νικούσαν, θα ακολουθούσαν τους νέους κανόνες. Χάρη σε αυτόν τον εκβιασμό, το ΔΝΤ θριάμβευσε: και οι τέσσερις υποψηφιοι δήλωσαν γραπτώς ότι θα υποστήριζαν τα μέτρα του. Ποτέ μέχρι τότε η βασική επιδίωξη της Σχολής του Σικάγο να προστατευει τα ζητήματα της οικονομίας από τις δημοκρατικές διαδικασίες δεν ήταν τόσο σαφής: Είπαν στους Νοτιοκορεάτες ότι μπορούσαν να ψηφίσουν, όμως η ψήφος τους δεν είχε καμία σημασία για τη διαχείρηση και την οργάνωση της οικονομίας. Η μέρα που υπογράφτηκε η συμφωνία ανακυρύχτηκε αμέσως "Ημέρα εθνικής ταπείνωσης της Κορέας" ..."

 

Βία - Μη βία

Στην απεργία της Τετάρτης 11/5 η κυβέρνηση μας έστειλε ένα μήνυμα. Πάντα όταν η αστυνομία χτυπά αναίτια και με τόση αγριότητα μια ειρηνική διαδήλωση, στέλνει το μήνυμα της κυβέρνησης και το μήνυμα αυτό λέει : ΚΛΕΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΠΊΤΙΑ ΣΑΣ, ΜΗ ΔΙΑΔΗΛΏΝΕΤΕ ! Είναι μία κυριολεκτική χρήση της τρομοκρατίας δηλαδή της εξουσίας δια του φόβου.

Το κίνημα τότε έχει δύο επιλογές :

Η πρώτη επιλογή είναι αυτή της βίαιης απάντησης. Οι λιγότερο ψύχραιμοι που ακολουθούν αυτή την τακτική, υποκύπτουν στο φόβο και μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο βίας-αντιβίας, με απρόβλεπτες εξελίξεις, παίζοντας έτσι το παιχνίδι της εξουσίας. Μ' αυτό τον τρόπο η εξουσία αρχίζει και νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει πιο άγρια καταστολή καθώς οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι, που μπορεί να συμφωνούν με το κίνημα, κλείνονται μέσα και αρχίζουν την τακτική των ίσων αποστάσεων και τα "βρείτε τα μόνοι σας, δεν ξέρω/ δεν απαντώ" . Ο σκοπός όμως του κινήματος είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο σκοπός είναι να βγούνε στο δρόμο οι νοικοκυραίοι , να ριζοσπαστικοποιηθούνε. Όπως Αργεντινή!

Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή της μη βίας για την οποία θα παραθέσω κάποια λόγια του αγαπημένου Howard Zinn : "Η μη βία δεν σημαίνει αποδοχή αλλά αντίσταση – όχι αναμονή αλλά δράση. Δεν είναι καθόλου παθητική. Περιλαμβάνει απεργίες, μποϊκοτάζ, άρνηση συνεργασίας, μαζικές διαδηλώσεις και σαμποτάζ, καθώς και εκκλήσεις στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη και προς τα άτομα της καταπιεστικής τάξης, που ίσως κάποια στιγμή σπάσουν τα δεσμά τους με το παρελθόν. Η άμεση δράση δε χλευάζει τη χρήση των πολιτικών δικαιωμάτων, τις πολιτικές ελευθερίες και τους εκλογικούς μηχανισμούς, σ' εκείνες τις κοινωνίες που είναι διαθέσιμα (όπως οι ΗΠΑ), αλλά αναγνωρίζει τα όρια αυτών των ελεγχόμενων δικαιωμάτων και προχωρά παραπέρα"

ΥΓ1. Μόλις σήμερα κάποιοι που δεν έβαλαν μυαλό με την δολοφονία των τριών εργαζομένων της Marfin που τόσο στοίχισε στο κίνημα, επιτέθηκαν σήμερα στο Α/Τ Εξαρχείων στέλνοντας τρεις ανθρώπους από την παρακείμενη λαϊκή αγορά, σοβαρά τραυματισμένους στο νοσοκομείο - ο ένας στην εντατική. Υποθέτω ότι το έκαναν σαν πράξη αντεκδίκησης για την δολοφονική επίθεση στον σύντροφο Γ.Κ. από την αστυνομία. Και τί πέτυχαν; Άλλον έναν άνθρωπο στην εντατική. Αλήθεια νοιώθουν ότι έχουν περιθώριο στα δικά τους "μεμονωμένα περιστατικά";

ΥΓ2. Δε συνηθίζω να "καταδικάζω τη βία, από όπου κι αν προέρχεται", ειδικά όταν μου το ζητάνε, καθώς θεωρώ ότι η δήλωση αυτή είναι μια υποκριτική και υποχόνδρια μπαρούφα. Πολλές φορές η βία είναι αναπόφευκτη. Μιλάω για τη μη-βία σαν αποτελεσματική τακτική του συλλογικού κινήματος και αντιτίθεμαι στην βίαιη δράση μικρών ομάδων κρούσης που δε λογοδοτούν πουθενά, και μας παίρνουν συνεχώς στο λαιμό τους.

Προσκλητήριο νεκρών...

Τον τελευταιο καιρο τα μεσα κοινωνικής δικτυωσης εχουν γινει προσκλητήρια νεκρών μιας Ελλάδας που πεθαίνει: Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπαζογλου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Λάκης Σαντας, Θανάσης Βεγγος...

Άνθρωποι νεαρότερων κυρίως γενεών διακινούν και δημοσιεύουν σκέψεις και αποχαιρετισμούς για ανθρώπους που μας αφήνουν φτωχότερους.

Οι δυο πρώτοι θάνατοι (Ρασούλης, Παπάζογλου) μας θυμίζουν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα που προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της με τις ιδιαιτερότητες της σε ένα φαιδρό "ευρωπαϊκό" περιβάλλον, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί κυριάρχησε πάνω της τελικά η κληρονομιά της χούντας: κιτς, άγνοια, αμορφωσιά, καφρίλα.

Οι τρεις επόμενοι θάνατοι (Καμπανέλλης, Σάντας, Βέγγος) μας θυμίζουν την προγενεστερη κατάσταση, την μετεμφυλιακή Ελλάδα που αντιστεκόταν και επέμενε να δημιουργεί τέχνη και πολιτική μέσα σε ένα περιβάλλον ανελέητου κυνηγητού των καλύτερων μυαλών της με εξορίες, φυλακές και κοινωνικούς αποκλεισμούς, σε ενα φαιδρό "ελληνοχριστιανικό" περιβάλλον που ο χωροφύλακας καθόριζε την συνείδηση, βάζοντας τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Την κυριαρχία του ημιμαθή, του καραβανά, του κουτοπόνηρου Ελληναρά.

"Η Ελλάδα πεθαίνει" είπε ποιητικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, δια στόματος Θανάση Βέγγου, στο "βλέμμα του Οδυσσέα" το 1995.

Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...

Ενας τυπικός νεοέλληνας ταλιμπάν!

Με αφορμή την παρέμβαση αναρχικών στην εκδήλωση που έγινε στις 14/4 στο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών για τη βραβευση του αμφιλεγόμενου νομπελίστα της Ιατρικής James Watson έκανα μερικές απλές σκέψεις:

Η παρέμβαση θα μπορούσε να περιοριστει σε ενα ανοιχτό πανό χωρίς ντου που θα προκαλούσε στον αμφιλεγόμενο επιστήμονα Watson μια απολογία, ή ερωτήσεις μελετημένες που θα τον κόλαγαν στον τοίχο. 

Αντίθετα είδαμε για άλλη μια φορά να αλείφεται βούτυρο στο ψωμί των ΜΜΕ από έναν ταλιμπάν τύπο που σαν κλασσικός ελληναράς κάφρος (από αυτούς που είναι γεμάτη η χώρα) να κανει τις παρακατω κινήσεις με σειρά εμφανίσεως: 

• να κανει κωλοδάχτυλο σε κάποιον που του τη σπάει, 
• να περπατά με μεγάλες δρασκελιές πάνω στη σκηνή (σε γηπεδικό στυλ "θα σας γαμήσω όλους") απειλητικά προς κάπου (πιθανότατα στον 83 χρονο Watson), 
• να κουνάει το χέρι σε κάποιον (πιθανότατα στον ίδιο στόχο) σε στυλ ”ελα εξω ρε, αν εισαι άντρας!” 

και φυσικα να τον πετάνε έξω, πέρνοντας στο λαιμο του και τους άλλους και την παρεμβαση, και βάζοντας τους συντρόφους του για αλλη μια φορά σε θέση κατηγορούμενου.

Ο τρόπος συμπεριφοράς του τυπου αυτού είναι μια τυπική αντικοινωνική συμπεριφορά κάφρου νεοελληνικού στυλ και αντανακλά πάνω της πολλές παθογένειες της κοινωνίας μας ( τον κάφρο που  τσακώνεται έυκολα για μια θέση παρκαρίσματος, το χουλιγκανισμό, το “εναντίον όλων” της ΧΑ, ουγκ!), λυπηρό για κάποιον που θέλει να χαρακτηρίζεται αναρχικός (υποθέτω ότι αυτοαποκαλειται  έτσι λόγω μαυροκόκκινης σημαίας).
Η θέση του αναρχικού που σεβεται τον εαυτό του και αυτό που πιστεύει, πρεπει να είναι στην πρωτοπορία της κοινωνίας και όχι απέναντι της.

Ο φασισμός δεν προκειται να πεθανει αν καθαρίσουμε όλους τους φασίστες. Ειναι ιος αυτης της κοινωνιας, αναγεννάται και μεταλλάσεται και μας απειλει όλους. Η μαχη απέναντι στο φασισμο δεν κερδιζεται αναπαραγοντας τις πρακτικες του φασιστα, γιατί όταν δρας αντικοινωνικά είναι βεβαιο πως χύνεις τόνους φασισμού στην κοινωνία.

ΥΓ. Το θετικό είναι ότι πολλοί σύντροφοι  δείχνουν διάθεση απομονωτισμού τέτοιων φαινομένων.

Ακροδεξιά λαγνεία!

Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς;

Προχθές διαβασα ενα ποστ στο Antinews το οποίο προσφέρεται για πηγαίο και απολαυστικό γέλιο! Παρακολουθώ το antinews καμιά φορά από καθαρη διαστροφή, για να εχω αποψη του αυτοαποκαλούμενου 'πατριωτικού' χώρου, που δυστυχώς παραπλανά καμιά φορά και αριστερές φωνές. Περιττό να αναφέρω ότι τα σχολια μου κατά πλειοψηφία δεν αρέσουν και σβήνονται.

Είναι γνωστή η αγάπη που έχει το εν λόγω μπλογκ για τον Αντωνη Σαμαρά, που τον φανταζονται περίπου σαν σωτήρα, που θα 'ρθει καβαλάρης σε άσπρο άλογο! Δεκτό. Δικαίωμα τους!

 Η εν λόγω αναρτηση έχει τίτλο "Στον Αντώνη Σαμαρά" και περιλαμβάνει ένα βίντεο από το youtube με το "της δικαιοσύνης ήλιε" του Μίκη Θεοδωράκη (έχει μια άνεση η δεξιά να οικοιοποιείται πολλά αντίθετα με την ιστορία της, βέβαια αυτό δεν είναι κατ' αναγκην κακό, αλλά φανταστείτε μια γιορτή της ΟΝΝΕΔ για τον Τεμπονέρα, όπως κάνει ήδη για το Πολυτεχνείο! σουρεαλισμός ή βαρβαρότητα!). Δεκτό και να τον βλέπουν σαν ήλιο της δικαιοσύνης. Το ποστ αυτό όμως πάει ένα βήμα παραπέρα και εκει βγαινει το χοντρό γέλιο! Του αφιερώνουν και στίχους από το μέγιστο ερωτικό ποίημα "Μονόγραμμα" του Ελύτη!!! Ενα δυνατό ποίημα, ερωτικό κάλεσμα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο που σπαρακτικά απευθύνεται στο προσωπο που λατρευει!
Ειναι φανερό πλέον ότι η Λαϊκή Δεξια θα χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο (ακόμα και την ερωτική εξομολόγηση)  προκειμένου ο Α. Σαμαράς να σταματήσει να ψηφίζει τα νεοφιλελευθερα νομοσχέδια της τρόικας και να βγει στο κλαρί με το άσπρο άλογο του, σαν άλλος Ναπολέων Ζέρβας!

DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

καντε κλικ στην εικόνα

Το βράδυ της Τετάρτης 6 Απριλίου κλείνουμε την τηλεόραση, στα δελτία των 8 και των 9, και μπαίνουμε στο Ίντερνετ. Στη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation, το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του ’70 και εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.


Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου. Την επιστημονική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.


Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής.

Η ευθύνη της Αριστερας και η "αριστερά της ευθύνης" (το γιαούρτι και οι παρενεργειες του)

Τελευταία μετα την επίθεση με γιαούρτι που δέχθηκε ο Θ. Πάγκαλος από κατοίκους της Κερατέας είδαμε να ξετυλίγεται μια πολεμική ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση προκειμένου να εκλάβει η κοινωνία το περιστατικό ως οργανωμένο από τους συνήθεις «τρομοκράτες» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ώς περιστατικό κοινωνικής αντίδρασης στη βία που εξαπολύει η νεοφιλελευθερη κυβέρνηση στις ζωές μας. Έτσι η συζήτηση περιστρεφεται για άλλη μια φορά στο γνωστό τσιτάτο «καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται;» (προφέρεται με τεταμένο δάχτυλο και προβολέα στη μαπα αν χρειαστεί!). Βια όμως δεν ειναι μόνο η σφαλιάρα ή το γιαούρτι, και αυτό ο αριστερός το ξέρει καλά. Βία είναι και η κοινωνική ανισότητα (φτώχεια, εξαθλίωση, καταπίεση) που γεννά την κοινωνική βια. Η εξουσία πάντα στρέφει τα βλέμματα των πολιτών στην κοινωνική βία και κάνει πως δεν βλέπει τις αιτίες που την γεννούν (που ειναι πολύ πιο βιαιες) γιατί πολύ απλά δεν τη συμφέρει.

Εκτός όμως από τον κεντρωο χώρο βλέπουμε συχνά και τους πρώην συντρόφους μας της Δημοκρατικής Αριστεράς να μας εγκαλούν για υπόθαλψη βίας και συμπεριφορά εκτός νομιμότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο ( αλλά και η επιχειρηματολογία που αναπτύσει στα σχόλια) που δημοσίευσε στο blog του ο blogger «Κόκκινη πιπεριά» που τυγχάνει συνεδριακό στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς , όπου εν ολίγης λέει ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει το γιαούρτωμα του Α. Αλαβάνου από τη Χρυσή Αυγή στον Αγιο Παντελεήμονα, προπηλακίζει τους υπουργούς του Πασόκ επειδή υπηρετούν το μνημόνιο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

Δεχονται δηλαδή, ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, σαν δεδομένο ότι αυτοί που γιαούρτωσαν τον Παγκαλο είναι αριστεροί, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω από που αντλούν αυτή τη βεβαιότητα. Μάλλον επειδή ο Πάγκαλος λέει στο δελτίο τύπου του ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ (#ftaiei_o_syriza) για άλλη μια φορά. Από την άλλη ο Α. Αλαβάνος εφαγε γιαουρτια απο ατομα που προερχονται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (άλλωστε το δήλωσαν πετώντας φυλλάδια τους). Ο Πάγκαλος εφαγε γιαούρτια από κάποιο κόσμο της Κερατέας γενικώς. Παρόλα αυτά εξισώνουν τα δύο περιστατικά και επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τη διαφορά και να καταπίνουν αμάσητο το δελτίο τύπου του Παγκαλου, και να μιλάνε για τους μέχρι χθες συντρόφους τους ως «αριστερά που λιντσάρει και προπηλακίζει». Αυτό όμως λέγεται λογικό άλμα, αν όχι ανήθικη και βρώμικη προπαγάνδα.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μοιράζουμε δηλώσεις αποκύρηξης και απολογίες για καθε τι που συμβαίνει στον Πάγκαλο. Η εξουσία πάντα ζήτούσε και πάντα θα ζητάει δηλώσεις αποκύρηξης από την Αριστερά γιατι η ταπείνωση της είναι μέσα στους στόχους του.

Οι υπερβολικές εκφράσεις που χρησιμοποιούν ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, αλλά και τα δανεικά ακροδεξιά επιχειρήματα (όταν πχ μιλάνε για ξεκάβλωμα φλώρων από τα βόρεια προάστια που σπαγανε και κανανε πλιάτσικο αναφερόμενοι στις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου του 2008), δείχνει ότι έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με τον ορθολογισμό, (χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανανεωτικής αριστεράς), για αυτό με ευκολα λογικά άλματα καταπίνουν αμάσητα τα δελτία τύπου του Πάγκαλου. (Απαραίτητη Διευκρίνηση: τον ορθολογισμό που ανεφερω, δεν πρέπει να τον συγχέουμε με την μετριοπάθεια. Γινεται συχνά αυτή η συγχυση καθώς η μετριοπάθεια που είναι προσωπικό χαρακτηριστικό του πρώην συντρόφου Κουβέλη, έχει αρχίσει να υιοθετείται από το κόμμα του που ολοένα και περισσότερο αποκτά χαρακτηριστικά προσωπικού κόμματος, εξ ού και η αφίσα του κόμματος του, που τον απεικονίζει.) Η Δημοκρατική Αριστερά λοιπόν καταδικάζει συχνά την κοινωνική βία, αλλά είναι εξαιρετικα ανεκτική στην κοινωνική ανισότητα που είναι πολύ πιο γενικευμένη και άγρια. Η απορία μου είναι γιατί η Δημοκρατική Αριστερά κοιτά συνεχως εκεί που μας δειχνει το δαχτυλο της εξουσίας; Ενας κεντρώος την παταει έυκολα σ' αυτή την παγίδα, ενας αριστερός με ταξική συνειδηση δεν την παταει ευκολα.

Έτσι λοιπόν παραβλέπουν την παγίδα του Πάγκαλου να ζητάει από το ΣΥΡΙΖΑ εξηγήσεις και απολογίες για κάτι που του συνέβη σε μια ταβέρνα. Ούτε στο Δεκέμβρη την έβλεπαν την παγίδα. 'Η μπορεί να τη βλέπουν αλλά να σφυρανε αδιάφορα, κι όλα αυτά για να εμφανιστούν ως «η αριστερά της ευθύνης» . Αριστερά της ευθύνης, όμως ειναι η Αριστερά της ιστορικής ευθύνης να φέρει τον εργαζόμενο λαό απέναντι στο κεφάλαιο που σαρώνει. Για να λέγεσαι Αριστερά δεν πρέπει να χόρεύεις στο ρυθμό που σου σφυράνε οι εξουσίες.
Αλλιώς δεν εισαι αριστερά, είσαι κάτι άλλο, είσαι Όμιλος Φίλων Προοδευτικών Ιδεων .

Η μικρή και χνουδωτή αριστερά σας που όλοι θέλουν στο σαλόνι τους ώς κατοικίδιο δε αφορά κανέναν από τους καταπιεσμένους, παρά μόνο την άρχουσα τάξη που σας καμαρώνει για την "υπευθυνότητα" σας.

Protagon.gr: Ιστορίες για να σκεφτόμαστε συντηρητικά!

Τελευταία όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι του λεγόμενου μεσαίου χώρου (ξέρετε, αυτοί που έχουν την αποκλειστικότητα στη σωφροσύνη και τη σοβαρότητα- τρομάρα τους!)εγκαλούν την Αριστερά με κάθε ευκαιρία. Η τακτική αυτή εκπορευεται από την εξουσία, απέναντι στην οποία η Αριστερά στέκεται με κριτική στάση. Η εξουσία χτυπά την Αριστερά με κάθε ευκαιρία ωστε να περάσει στην κοινωνία το μηνυμα ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει με τον τρόπο που από τη φυση της προτεινει η Αριστερα δηλαδή τη συλλογικότητα και την αλλυλεγγύη, αλλά ότι χρειάζεται ισχυρούς ηγεμόνες και σκληρή εξουσία. Η Αριστερά βέβαια δεν καταφέρνει παντα να αποκρούσει αυτές τις επιθέσεις, και έτσι δημιουργούνται μύθοι μέσα στην κοινωνία που την αποκλείουν από το να συνειδητοποιήσει τη δύναμη της.

Σήμερα ο συμπαθής κατα τα άλλα Σταυρος Θεοδωράκης έγραψε ένα άρθρο που ξεκινά με αφετηρία τη δολοφονία δυο νεαρών αστυνομικών από γκανγκστερς για να εγκαλέσει την Αριστερά άλλη μια φορά για τη (χλιαρή, όπως υποστηρίζει) στάση της απέναντι στην εγκληματικότητα. Πιστεύει δηλαδή ότι η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί για λιγότερα δικαιώματα, περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερους περιορισμούς, περισσότερες φυλακές, όπως επι λέξη αναφέρει! Τι Αριστερά όμως θα ήταν αυτή που ονειρεύεται ο Σ. Θεοδωράκης; Αυτά ακριβώς προτείνει η ακροδεξιά με την πρωτόγονη σκέψη της. Η Αριστερά όμως που το χει ψαξει λίγο παραπάνω και ακουει και κανεναν κοινωνιολόγο άμα μιλάει, πιστευει ότι το αυξανόμενο έγκλημα οφείλεται στις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και για αυτό μάχεται για την αμβλυνση αυτών των ανισοτήτων.

Το σχόλιο μου στο άρθρο του ήταν η εξής:

"Οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν χθες, επεσαν κάνοντας το καθήκον τους, δηλαδή κυνηγώντας το έγκλημα. Η καταδίκη έιναι νομίζω αυτονόητη για όλους τους ανθρώπους που νιώθουν μελη μιας κοινωνίας. Και οι αριστεροί είναι τέτοιοι άνθρωποι, με ανεπτυγμένο το κοινωνικό αίσθημα. Η αριστερά δεν στεκεται απέναντι στην αστυνομία όταν αυτή κυνηγά το έγκλημα, στέκεται όμως απέναντι όταν η αστυνομία ασκεί πολιτική στο δρόμο στοχοποιώντας πολιτικούς χώρους, και παραβιάζοντας κοινωνικά δικαιώματα, στέκεται απέναντι στην καταστολή κινημάτων.
Και αυτά τα δύο ειναι τελείως ξεχωριστά πράγματα.

Και απορώ με τον κεντρώο χώρο και ειδικά με το Σ. Θεοδωράκη που επιμένει να τα βάζει στην ίδια ζυγαριά και να μας εγκαλεί πάλι για το πως χειριζόμαστε την αυξανόμενη βία στην κοινωνια. Η βία αυτή δεν ξεκινά από πολιτικούς χώρους, αλλά από την ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική πίεση. Οταν αυξάνεται η πίεση στην κοινωνία μοιραία δυστυχως κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν στο έγκλημα, στην τρομοκρατία, στο περιθώριο.
Οι εξουσίες βεβαια δεν παραδέχονται ποτέ τις ευθύνες τους για την πίεση που ασκούν στις κοινωνίες, αλλά τα ρίχνουν σε πολιτικούς χώρους που τους αντιστέκονται.
Και εκεί εμφανίζονται κάποιοι δημοσιογράφοι που είτε από αφέλεια, είτε επειδή είναι εγκάθετοι και αναπαράγουν τη σκεψη που η εξουσία τους δίνει έτοιμη.

ΥΓ. Σταυρο, στο έχω ξαναγράψει. Ασχολήσου με τα ανθρώπινα που έχεις πραγματι ένα ταλέντο να τα χειρίζεσαι, και άσε τις πολιτικές αναλύσεις για άλλους."