Η ευθύνη της Αριστερας και η "αριστερά της ευθύνης" (το γιαούρτι και οι παρενεργειες του)

Τελευταία μετα την επίθεση με γιαούρτι που δέχθηκε ο Θ. Πάγκαλος από κατοίκους της Κερατέας είδαμε να ξετυλίγεται μια πολεμική ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση προκειμένου να εκλάβει η κοινωνία το περιστατικό ως οργανωμένο από τους συνήθεις «τρομοκράτες» του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ώς περιστατικό κοινωνικής αντίδρασης στη βία που εξαπολύει η νεοφιλελευθερη κυβέρνηση στις ζωές μας. Έτσι η συζήτηση περιστρεφεται για άλλη μια φορά στο γνωστό τσιτάτο «καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται;» (προφέρεται με τεταμένο δάχτυλο και προβολέα στη μαπα αν χρειαστεί!). Βια όμως δεν ειναι μόνο η σφαλιάρα ή το γιαούρτι, και αυτό ο αριστερός το ξέρει καλά. Βία είναι και η κοινωνική ανισότητα (φτώχεια, εξαθλίωση, καταπίεση) που γεννά την κοινωνική βια. Η εξουσία πάντα στρέφει τα βλέμματα των πολιτών στην κοινωνική βία και κάνει πως δεν βλέπει τις αιτίες που την γεννούν (που ειναι πολύ πιο βιαιες) γιατί πολύ απλά δεν τη συμφέρει.

Εκτός όμως από τον κεντρωο χώρο βλέπουμε συχνά και τους πρώην συντρόφους μας της Δημοκρατικής Αριστεράς να μας εγκαλούν για υπόθαλψη βίας και συμπεριφορά εκτός νομιμότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο ( αλλά και η επιχειρηματολογία που αναπτύσει στα σχόλια) που δημοσίευσε στο blog του ο blogger «Κόκκινη πιπεριά» που τυγχάνει συνεδριακό στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς , όπου εν ολίγης λέει ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει το γιαούρτωμα του Α. Αλαβάνου από τη Χρυσή Αυγή στον Αγιο Παντελεήμονα, προπηλακίζει τους υπουργούς του Πασόκ επειδή υπηρετούν το μνημόνιο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

Δεχονται δηλαδή, ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, σαν δεδομένο ότι αυτοί που γιαούρτωσαν τον Παγκαλο είναι αριστεροί, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω από που αντλούν αυτή τη βεβαιότητα. Μάλλον επειδή ο Πάγκαλος λέει στο δελτίο τύπου του ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ (#ftaiei_o_syriza) για άλλη μια φορά. Από την άλλη ο Α. Αλαβάνος εφαγε γιαουρτια απο ατομα που προερχονται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (άλλωστε το δήλωσαν πετώντας φυλλάδια τους). Ο Πάγκαλος εφαγε γιαούρτια από κάποιο κόσμο της Κερατέας γενικώς. Παρόλα αυτά εξισώνουν τα δύο περιστατικά και επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τη διαφορά και να καταπίνουν αμάσητο το δελτίο τύπου του Παγκαλου, και να μιλάνε για τους μέχρι χθες συντρόφους τους ως «αριστερά που λιντσάρει και προπηλακίζει». Αυτό όμως λέγεται λογικό άλμα, αν όχι ανήθικη και βρώμικη προπαγάνδα.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μοιράζουμε δηλώσεις αποκύρηξης και απολογίες για καθε τι που συμβαίνει στον Πάγκαλο. Η εξουσία πάντα ζήτούσε και πάντα θα ζητάει δηλώσεις αποκύρηξης από την Αριστερά γιατι η ταπείνωση της είναι μέσα στους στόχους του.

Οι υπερβολικές εκφράσεις που χρησιμοποιούν ο αρθρογράφος και οι συνοδοιπόροι του σχολιαστές, αλλά και τα δανεικά ακροδεξιά επιχειρήματα (όταν πχ μιλάνε για ξεκάβλωμα φλώρων από τα βόρεια προάστια που σπαγανε και κανανε πλιάτσικο αναφερόμενοι στις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου του 2008), δείχνει ότι έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με τον ορθολογισμό, (χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανανεωτικής αριστεράς), για αυτό με ευκολα λογικά άλματα καταπίνουν αμάσητα τα δελτία τύπου του Πάγκαλου. (Απαραίτητη Διευκρίνηση: τον ορθολογισμό που ανεφερω, δεν πρέπει να τον συγχέουμε με την μετριοπάθεια. Γινεται συχνά αυτή η συγχυση καθώς η μετριοπάθεια που είναι προσωπικό χαρακτηριστικό του πρώην συντρόφου Κουβέλη, έχει αρχίσει να υιοθετείται από το κόμμα του που ολοένα και περισσότερο αποκτά χαρακτηριστικά προσωπικού κόμματος, εξ ού και η αφίσα του κόμματος του, που τον απεικονίζει.) Η Δημοκρατική Αριστερά λοιπόν καταδικάζει συχνά την κοινωνική βία, αλλά είναι εξαιρετικα ανεκτική στην κοινωνική ανισότητα που είναι πολύ πιο γενικευμένη και άγρια. Η απορία μου είναι γιατί η Δημοκρατική Αριστερά κοιτά συνεχως εκεί που μας δειχνει το δαχτυλο της εξουσίας; Ενας κεντρώος την παταει έυκολα σ' αυτή την παγίδα, ενας αριστερός με ταξική συνειδηση δεν την παταει ευκολα.

Έτσι λοιπόν παραβλέπουν την παγίδα του Πάγκαλου να ζητάει από το ΣΥΡΙΖΑ εξηγήσεις και απολογίες για κάτι που του συνέβη σε μια ταβέρνα. Ούτε στο Δεκέμβρη την έβλεπαν την παγίδα. 'Η μπορεί να τη βλέπουν αλλά να σφυρανε αδιάφορα, κι όλα αυτά για να εμφανιστούν ως «η αριστερά της ευθύνης» . Αριστερά της ευθύνης, όμως ειναι η Αριστερά της ιστορικής ευθύνης να φέρει τον εργαζόμενο λαό απέναντι στο κεφάλαιο που σαρώνει. Για να λέγεσαι Αριστερά δεν πρέπει να χόρεύεις στο ρυθμό που σου σφυράνε οι εξουσίες.
Αλλιώς δεν εισαι αριστερά, είσαι κάτι άλλο, είσαι Όμιλος Φίλων Προοδευτικών Ιδεων .

Η μικρή και χνουδωτή αριστερά σας που όλοι θέλουν στο σαλόνι τους ώς κατοικίδιο δε αφορά κανέναν από τους καταπιεσμένους, παρά μόνο την άρχουσα τάξη που σας καμαρώνει για την "υπευθυνότητα" σας.

Protagon.gr: Ιστορίες για να σκεφτόμαστε συντηρητικά!

Τελευταία όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι του λεγόμενου μεσαίου χώρου (ξέρετε, αυτοί που έχουν την αποκλειστικότητα στη σωφροσύνη και τη σοβαρότητα- τρομάρα τους!)εγκαλούν την Αριστερά με κάθε ευκαιρία. Η τακτική αυτή εκπορευεται από την εξουσία, απέναντι στην οποία η Αριστερά στέκεται με κριτική στάση. Η εξουσία χτυπά την Αριστερά με κάθε ευκαιρία ωστε να περάσει στην κοινωνία το μηνυμα ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει με τον τρόπο που από τη φυση της προτεινει η Αριστερα δηλαδή τη συλλογικότητα και την αλλυλεγγύη, αλλά ότι χρειάζεται ισχυρούς ηγεμόνες και σκληρή εξουσία. Η Αριστερά βέβαια δεν καταφέρνει παντα να αποκρούσει αυτές τις επιθέσεις, και έτσι δημιουργούνται μύθοι μέσα στην κοινωνία που την αποκλείουν από το να συνειδητοποιήσει τη δύναμη της.

Σήμερα ο συμπαθής κατα τα άλλα Σταυρος Θεοδωράκης έγραψε ένα άρθρο που ξεκινά με αφετηρία τη δολοφονία δυο νεαρών αστυνομικών από γκανγκστερς για να εγκαλέσει την Αριστερά άλλη μια φορά για τη (χλιαρή, όπως υποστηρίζει) στάση της απέναντι στην εγκληματικότητα. Πιστεύει δηλαδή ότι η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί για λιγότερα δικαιώματα, περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερους περιορισμούς, περισσότερες φυλακές, όπως επι λέξη αναφέρει! Τι Αριστερά όμως θα ήταν αυτή που ονειρεύεται ο Σ. Θεοδωράκης; Αυτά ακριβώς προτείνει η ακροδεξιά με την πρωτόγονη σκέψη της. Η Αριστερά όμως που το χει ψαξει λίγο παραπάνω και ακουει και κανεναν κοινωνιολόγο άμα μιλάει, πιστευει ότι το αυξανόμενο έγκλημα οφείλεται στις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και για αυτό μάχεται για την αμβλυνση αυτών των ανισοτήτων.

Το σχόλιο μου στο άρθρο του ήταν η εξής:

"Οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν χθες, επεσαν κάνοντας το καθήκον τους, δηλαδή κυνηγώντας το έγκλημα. Η καταδίκη έιναι νομίζω αυτονόητη για όλους τους ανθρώπους που νιώθουν μελη μιας κοινωνίας. Και οι αριστεροί είναι τέτοιοι άνθρωποι, με ανεπτυγμένο το κοινωνικό αίσθημα. Η αριστερά δεν στεκεται απέναντι στην αστυνομία όταν αυτή κυνηγά το έγκλημα, στέκεται όμως απέναντι όταν η αστυνομία ασκεί πολιτική στο δρόμο στοχοποιώντας πολιτικούς χώρους, και παραβιάζοντας κοινωνικά δικαιώματα, στέκεται απέναντι στην καταστολή κινημάτων.
Και αυτά τα δύο ειναι τελείως ξεχωριστά πράγματα.

Και απορώ με τον κεντρώο χώρο και ειδικά με το Σ. Θεοδωράκη που επιμένει να τα βάζει στην ίδια ζυγαριά και να μας εγκαλεί πάλι για το πως χειριζόμαστε την αυξανόμενη βία στην κοινωνια. Η βία αυτή δεν ξεκινά από πολιτικούς χώρους, αλλά από την ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική πίεση. Οταν αυξάνεται η πίεση στην κοινωνία μοιραία δυστυχως κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν στο έγκλημα, στην τρομοκρατία, στο περιθώριο.
Οι εξουσίες βεβαια δεν παραδέχονται ποτέ τις ευθύνες τους για την πίεση που ασκούν στις κοινωνίες, αλλά τα ρίχνουν σε πολιτικούς χώρους που τους αντιστέκονται.
Και εκεί εμφανίζονται κάποιοι δημοσιογράφοι που είτε από αφέλεια, είτε επειδή είναι εγκάθετοι και αναπαράγουν τη σκεψη που η εξουσία τους δίνει έτοιμη.

ΥΓ. Σταυρο, στο έχω ξαναγράψει. Ασχολήσου με τα ανθρώπινα που έχεις πραγματι ένα ταλέντο να τα χειρίζεσαι, και άσε τις πολιτικές αναλύσεις για άλλους."